Onafhankelijke regio's

…de wereld.

✣  ✣  ✣

Stedelijke gebieden zullen niet in evenwicht zijn tenzij elk van hen klein en autonoom genoeg is om een onafhankelijk cultureel gebied te vormen.

Er zijn vier verschillende argumenten die ons tot deze conclusie hebben gebracht: 1. de aard van, en de grenzen aan, de menselijke bestuurskunde; 2. gelijkwaardigheid tussen gebieden in een wereld-gemeenschap; 3. regionale aspecten van de planning en 4.ondersteuning van de intensiteit en de diversiteit van menselijke culturen.

1. Er is een natuurlijke grens aan de grootte van een groep, wil deze zich zelf op een menselijke wijze kunnen besturen. De bioloog J.B.S.Haldane heeft hier in zijn artikel: “On Being the Right Size” op gewezen:

   …zoals er een optimale maat is voor elk dier, zo geldt dat ook voor elke menselijke organisatie. In het Griekse type van democratie konden alle burgers luisteren naar een aantal oratoren en direct stemmen over vragen betreffende de wetgeving. Het was om deze reden dat hun filosofen aannamen dat de grootst mogelijke democratische staat een kleine stad was…

   Het is niet moeilijk te begrijpen waarom het besturen van een gebied steeds minder beheersbaar wordt naarmate het groter wordt. In een populatie van n personen zijn er iets in de orde van ² persoon-naar-persoon verbindingen nodig om de communicatiekanalen open te houden. Het ligt voor de hand dat als n een bepaalde grens overschrijdt de communicatiekanalen die nodig zijn voor democratie, rechtvaardigheid en informatie, eenvoudigweg te complex worden en geblokkeerd raken: bureaucratie verplettert de menselijke processen.

   En als n toeneemt, neemt natuurlijk ook het aantal lagen in de bestuurlijke hiërarchie toe. In kleine landen zoals Denemarken [en voor een deel ook nog hier], zijn er zo weinig lagen dat elke individuele burger toegang kan krijgen tot een minister. Dit soort directe toegankelijkheid is echter volkomen onmogelijk in grotere landen.

   Wij geloven dat de grens overschreden wordt zodra de populatie van een gebied boven 2 tot 10 miljoen komt. Daarboven raken de mensen vervreemd van de grootschalige bestuurlijke processen. Onze schatting lijkt uitzonderlijk in het licht van de moderne geschiedenis: de natiestaten zijn buitengewoon gegroeid en hun regeringen hebben macht over tientallen, soms honderden miljoenen mensen. Maar deze grote machten kunnen niet beweren dat ze een natuurlijke maat hebben. Ze kunnen niet beweren dat ze een evenwicht gevonden hebben tussen de behoeften van steden en gemeenschappen en de behoeften van de wereldgemeenschap als geheel. Integendeel, de neiging is geweest plaatselijke wensen onder de voet te lopen, de plaatselijke cultuur te onderdrukken, en tegelijk zichzelf op te blazen tot het punt waar ze buiten ieders bereik raken en hun macht voor de gemiddelde burger nauwelijks meer te begrijpen is.

2. Tenzij een gebied tenminste enkele miljoenen inwoners telt zal het niet groot genoeg zijn om een zetel in het wereldparlement te krijgen en zal het daarom niet in staat zijn de macht en de autoriteit van de huidige naties te verdringen. We vonden dit punt verwoord door Lord Weymouth of Warminster in een brief aan de New York Times:

   …de essentiële hoeksteen van een wereld-federatie op democratische grondslag is regionalisatie binnen gecentraliseerde regeringen ... Dit argument berust op het idee dat een wereldregering morele autoriteit zal ontberen tenzij elke gedelegeerde een ongeveer gelijk deel van de wereldbevolking zal vertegenwoordigen. Terugwerkend van een schatting van de wereldbevolking tegen het jaar 2000, verwacht wordt dat deze dan het aantal van 10.000 miljoen zielen zal bereiken, stel ik voor te denken in termen van een ideale regionale staat van rond de tien miljoen, of tussen de vijf en vijftien miljoen, ter wille van een grotere flexibiliteit. Dit zou de Verenigde Naties maken tot een verzameling gelijken: de 1000 regionale vertegenwoordigers, een lichaam dat terecht zou kunnen beweren dat het representatief is voor de wereldbevolking…

   Weymouth gelooft dat West Europa voor een deel het initiatief zou kunnen nemen dit idee van een wereldregering op gang te brengen. Hij hoopt dat de beweging naar regionale autonomie vaste voet zal krijgen in het Europese Parlement en hij hoopt vervolgens dat de macht geleidelijk aan uit Westminster, Parijs, Bonn, enz., zal worden overgedragen naar regionale raden die in Brussel verenigd zullen zijn.

   Ik bedoel dat we in het Europa van de toekomst [een land als] Engeland verdeeld zullen zien in Kent, Wessex, Mercia, Anglia en Northumbria met natuurlijk een onafhankelijk Schotland, Wales en Ierland. Andere voorbeelden zijn Bretagne, Beieren en Calabrië. De nationale identiteiten van ons tegenwoordige Europa zullen dan hun politieke betekenis verloren hebben.

3. Tenzij de regio’s de macht hebben zichzelf te regeren, zullen ze niet in staat zijn de problemen in hun eigen gebieden op te lossen. De willekeurige grenzen van staten en landen die vaak dwars door de natuurlijke grenzen heen lopen, maken het de mensen zo goed als onmogelijk regionale problemen op een directe en menselijk efficiënte wijze op te lossen.

   Een uitgebreide en gedetailleerde analyse van dit idee is gemaakt door de Franse econoom Gravier, die in een serie boeken en artikelen het concept van een ‘Europa der regionen’ heeft uitgedragen. Een Europa dat gedecentraliseerd en gereorganiseerd is rond regio’s die de huidige nationale en subnationale grenzen overschrijden. Het Rijn Gebied zou bijvoorbeeld delen van het Ruhrgebied in Duitsland en de corridoor van Arnhem naar Rotterdam in Nederland kunnen omvatten, het Frisia Gebied de kustgebieden in Noord Nederland, Noord Duitsland en Denemarken, het Scheldegebied de strook van Antwerpen naar zee met delen van Vlaanderen en Zeeland.

4. Tenzij de macht van de huidige grote naties grotendeels gedecentraliseerd wordt, zullen de mooie en afwisselende talen, culturen en gebruiken van de volkeren, die zo van levensbelang zijn voor de gezondheid van de planeet, verdwijnen. Kortom, wij geloven dat de onafhankelijke regio de natuurlijke bewaarplaats is voor taal, cultuur, gewoonten, huishouding en wetgeving, en dat elk gebied gescheiden en onafhankelijk genoeg moet zijn om de kracht en de levenslust van zijn cultuur te handhaven.

Het gegeven dat menselijke culturen binnen een stad uitsluitend tot bloei kunnen komen als ze, tenminste gedeeltelijk, gescheiden zijn van aangrenzende culturen wordt uitgebreid besproken in mozaïk van subculturen. We suggereren hier dat hetzelfde argument ook geldt voor regio’s, dat ook een regio afstand en waardigheid moet bewaren om als cultuur te kunnen overleven.

In de beste der middeleeuwse tijden vervulde de stad deze functie. Ze zorgde voor blijvende en intense culturele beïnvloeding, en voor afwisseling en economische uitwisseling binnen haar gebied. Het waren grote communes, waarvan de burgers mede-ingezetenen waren, elk met een kleine invloed op het lot van de stad. Wij geloven dat de onafhankelijke regio de moderne ‘polis’, de nieuwe commune kan worden: de menselijke entiteit die voorziet in een invloedssfeer voor cultuur, taal, wetten, diensten, economische uitwisseling en afwisseling, zoals de oude ommuurde stad of polis dat voor haar inwoners was.

Daarom:

Werk, als het ook maar even mogelijk is, toe naar de ontwikkeling van onafhankelijke gebieden in de wereld, elk met een bevolking tussen 2 en 10 miljoen; elk met zijn eigen natuurlijke en aardrijkskundige grenzen; elk met zijn eigen economie; elk autonoom en zichzelf besturend; elk met een zetel in een wereldregering, zonder tussenkomst van grotere staten of landen.

✣  ✣  ✣

✣  ✣  ✣

---

Bron: independent regions (1) uit A Pattern Language, pagina 10. Web: A Pattern Language » Work Community